En toen wilde de auto niet starten... We hebben net een 3 uur durende rit achter ons. We zijn met Shelton in Juliusdale, een dorp in de bergen. Shelton begeleidt de kleine Shona gemeente. Precies zoals Zimbabwe is. Afrika in een Engels jasje.
Daar zitten we, in de houten banken, van wat eens een Anglicaanse kerk was. Alles is ook Engels, inclusief de tuin rondom de kerk. Overigens met liefde door één van de locale Shona gelovigen bijgehouden.
De bank waarop ik zit, is door ‘Ian Smith himself’ geschonken Ik moest glimlachen. Hij kon als leider van het laatste witte minderheidsbewind waarschijnlijk niet bevroeden dat hier een rare Hollander naar een Shona Evangelist zou zitten luisteren.
Na de dienst bezoeken we een uitspanning. Hier heeft de tijd ook stilgestaan. We genieten van de locatie en het heerlijke eten. Wel heel apart om hier met voornamelijk blanken te zitten. De zon zakt. Het wordt snel kouder en dus tijd om naar Harare terug te gaan.
Maar... wegrijden lukt dus niet. Shelton, als automonteur, haalt alles uit de kast. Maar er komt geen beweging of geluid. Ik heb bewondering voor Shelton: geen negatief woord, steeds zoeken naar nieuwe mogelijkheden. Hoop houden. Hij blijft proberen. De auto lijkt onrepareerbaar. Een bevriende boer haalt ons op met zijn pick-up. We overnachten op de boerderij. De volgende dag gaat Shelton terug en lost het probleem met de ‘timer’ op.
Shelton bleef positief. Zo kennen we hem. Prachtig. Hij is ondermeer mentor van jongens die monteur willen worden en met hem meelopen. Zij boffen, want Shelton daagt ze met liefde uit om niet alleen een goede monteur te worden, maar ook een beter mens. Meer op Jezus lijken. Shelton geeft het voorbeeld.