Er zijn zo van die ontmoetingen waar je compleet verrast en verbaasd over bent. Gearrangeerd door God, dat moet wel…
Ik zit met “het team” in het gebouw van Stapsteen, een organisatie in Brussel die ons hun ruimte ter beschikking stelt. “Het team” zijn een aantal ex-zendelingen uit Albanië die inmiddels in Nederland en België wonen en Ton Vegt (onze Albanië coördinator). Ik ben deze keer ook mee.
Sinds een paar maanden komt dit groepje bij elkaar met het verlangen om uit te reiken naar de Albanezen in Brussel. Mensen die het Albanees dus machtig zijn! Het enthousiasme is groot en er is bijzondere verwachting van wat God die zaterdag gaat doen. De koffie staat klaar, ik heb taart gebakken (ja ja, mijn hobby) en de benodigdheden voor de warme maaltijd staan in de aanslag. Na onze tijd van gebed en bespreking komen de eerste mensen binnenlopen: Albanezen die in Brussel wonen en die we eerder hebben ontmoet en christen zijn. Een aantal vrouwen maar ook wat tieners. En dan stapt er een man binnen, vergezeld van een oudere vrouw. Ik KEN die man…van waar ook alweer…wat, wie zou ik nou in Brussel kennen?? Mijn hoofd screent mijn herinneringen, en als hij mij de hand schudt en zijn naam zegt “ Arvid”, dan WEET ik het! Hij was een van onze bijbelschoolstudenten in Durrës, Albanië!
Maar wat doet hij nou in Brussel?? Nou, “toevallig” is hij, nadat hij met de auto van Durrës naar Brussel reed, op bezoek bij zijn tante die dag. En zijn tante troonde hem mee naar deze ontmoeting. Maar het verhaal is nog niet af. Het is “Divine”, wonderlijk ‘gearrangeerd’.
We doen eerst een rondje “waarom ben ik hier” en daarna brainstormen we over een actieweek in juli. Een actieweek waarin we Albanezen in Brussel willen laten weten, dat God hen ziet en om hen geeft. Door hun eigen muziek met dans, door veel koffie met gesprekken, door sprekers in hun eigen taal, door gebed voor hen en wat we nog maar meer kunnen bedenken. Een compleet geloofsavontuur, want er is eigenlijk nog geen budget hiervoor.
We sluiten de dag af met gebed in groepjes. Ik heb me maar even bij de 3 tienerjongens gevoegd niet helemaal zeker, hoe zij dit zouden beleven. Met tranen over mijn wangen heb ik naar hun 3 krachtige gebeden geluisterd voor hun eigen volksgenoten in Brussel. En toen ik mijn ogen open deed, zag ik dat ze elkaars handen stevig vast hadden...
Het wordt ons langzamerhand duidelijk dat Arvid niet “toevallig” binnenliep. God had hem gestuurd. Tot onze grote vreugde kan ik vertellen dat er een team van vier Albanezen uit de Evangelische Gemeente uit Durrës in Albanië naar Brussel komt. Ze hebben hun vliegticket gekocht en ze komen ons van 7 – 13 juli versterken.
Niets is voor de Heer te wonderlijk, Toch?!